Darlleniadau’r

Y Drindod 9 – 28.07.2024.

Colect

Cyfoes

Hollalluog Dduw, a anfonaist dy Ysbryd Glân i fod yn fywyd a goleuni i’th Eglwys,

agor ein calonnau i gyfoeth dy ras, fel y dygwn ffrwyth yr Ysbryd

mewn cariad a llawenydd a thangnefedd; trwy Iesu Grist ein Harglwydd,

sy’n fyw ac yn teyrnasu gyda thi a’r Ysbryd Glân,

yn un Duw, yn awr ac am byth. Amen.

Parhaol

2 Samuel 11. 1-15

Tua throad y flwyddyn, yr adeg y byddai’r brenhinoedd yn mynd i ryfela, fe anfonodd Dafydd Joab, gyda’i weision ei hun a byddin Israel gyfan, a distrywiasant yr Ammoniaid, a gosod Rabba dan warchae. Ond fe arhosodd Dafydd yn Jerwsalem.

Un prynhawn yr oedd Dafydd wedi codi o’i wely ac yn cerdded ar do’r palas. Oddi yno gwelodd wraig yn ymolchi, a hithau’n un brydferth iawn. Anfonodd Dafydd i holi pwy oedd y wraig, a chael yr ateb, “Onid Bathseba ferch Eliam, gwraig Ureia yr Hethiad, yw hi?” Anfonodd Dafydd negeswyr i’w dwyn ato, ac wedi iddi ddod, gorweddodd yntau gyda hi. Yr oedd hi wedi ei glanhau o’i haflendid. Yna dychwelodd hi adref. Beichiogodd y wraig, ac anfonodd i hysbysu Dafydd ei bod yn feichiog. Anfonodd Dafydd at Joab, “Anfon ataf Ureia yr Hethiad.”

Pan gyrhaeddodd Ureia, holodd Dafydd hynt Joab a hynt y fyddin a’r rhyfel. Yna dywedodd Dafydd wrth Ureia, “Dos i lawr adref a golchi dy draed.” Pan adawodd Ureia dŷ’r brenin anfonwyd rhodd o fwyd y brenin ar ei ôl. Ond gorweddodd Ureia yn nrws y palas gyda gweision ei feistr, ac nid aeth i’w dŷ ei hun. Pan fynegwyd wrth Ddafydd nad oedd Ureia wedi mynd adref, dywedodd Dafydd wrth Ureia, “Onid o daith y daethost ti? Pam nad aethost adref?” Atebodd Ureia, “Y mae’r arch, ac Israel a Jwda hefyd, yn trigo mewn pebyll, ac y mae f’arglwydd Joab a gweision f’arglwydd yn gwersylla yn yr awyr agored. A wyf fi am fynd adref i fwyta ac yfed, ac i orwedd gyda’m gwraig? Cyn wired â bod yr ARGLWYDD yn fyw, a thithau hefyd, ni wnaf y fath beth!” Dywedodd Dafydd wrth Ureia, “Aros di yma heddiw eto, ac anfonaf di’n ôl yfory.” Felly arhosodd Ureia yn Jerwsalem y diwrnod hwnnw. A thrannoeth gwahoddodd Dafydd ef i fwyta ac yfed gydag ef, a gwnaeth ef yn feddw. Pan aeth allan gyda’r nos, gorweddodd ar ei wely gyda gweision ei feistr, ac nid aeth adref. Felly yn y bore ysgrifennodd Dafydd lythyr at Joab a’i anfon gydag Ureia. Ac yn y llythyr yr oedd wedi ysgrifennu, “Rhowch Ureia ar flaen y gad lle mae’r frwydr boethaf; yna ciliwch yn ôl oddi wrtho, er mwyn iddo gael ei daro’n farw.”

Salm 14

Testun Beiblaidd

Dywed yr ynfyd yn ei galon, “Nid oes Duw.” Gwnânt weithredoedd llygredig a ffiaidd; nid oes un a wna ddaioni. Edrychodd yr ARGLWYDD o’r nefoedd ar ddynolryw, i weld a oes rhywun yn gwneud yn ddoeth ac yn ceisio Duw. Ond y mae pawb ar gyfeiliorn, ac mor llygredig â’i gilydd; nid oes un a wna ddaioni, nac oes, dim un. Oni ddarostyngir y gwneuthurwyr drygioni sy’n llyncu fy mhobl fel llyncu bwyd, ac sydd heb alw ar yr ARGLWYDD? Yno y byddant mewn dychryn mawr, am fod Duw yng nghanol y rhai cyfiawn. Er i chwi watwar cyngor yr anghenus, yr ARGLWYDD yw ei noddfa. O na ddôi gwaredigaeth i Israel o Seion! Pan adfer yr ARGLWYDD lwyddiant i’w bobl, fe lawenha Jacob, fe orfoledda Israel.

Salm 14

Salmau Pwyntiedig

Siant sengl

Dywed yr ynfyd yn ei galon, / “Nid oes / Duw.” :

Gwnânt weithredoedd llygredig a ffiaidd •

nid oes / un a / wna dda/ioni.

Edrychodd yr Arglwydd o’r nefoedd / ar ddy/nolryw :

i weld a oes rhywun yn gwneud yn / ddoeth • ac yn / ceisio / Duw.

Ond y mae pawb ar gyfeiliorn,

ac mor / llygredig • â’i / gilydd :

nid oes un a wna ddaioni / nac oes / dim – / un.

Oni ddarostyngir y gwneuthurwyr drygioni •

sy’n llyncu fy mhobl fel / llyncu / bwyd :

ac sydd heb / alw / ar yr / Arglwydd?

Yno y byddant mewn / dychryn / mawr :

am fod Duw yng / nghanol / y rhai / cyfiawn.

Er i chwi watwar cyngor / yr ang/henus :

yr / Arglwydd / yw ei / noddfa.

O na ddôi gwaredigaeth i Israel o Seion! •

Pan adfer yr Arglwydd / lwyddiant • i’w / bobl :

fe lawenha Jacob, fe / orfo/ledda / Israel.

Effesiaid 3. 14-21

Oherwydd hyn yr wyf yn plygu fy ngliniau gerbron y Tad, yr hwn y mae pob teulu yn y nefoedd ac ar y ddaear yn cymryd ei enw oddi wrtho, ac yn gweddïo ar iddo ganiatáu i chwi, yn ôl cyfoeth ei ogoniant, gryfder a nerth mewnol trwy’r Ysbryd, ac ar i Grist breswylio yn eich calonnau drwy ffydd. Boed i chwi, sydd â chariad yn wreiddyn a sylfaen eich bywyd, gael eich galluogi i amgyffred ynghyd â’r holl saint beth yw lled a hyd ac uchder a dyfnder cariad Crist, a gwybod am y cariad hwnnw, er ei fod uwchlaw gwybodaeth. Felly dygir chwi i gyflawnder, hyd at holl gyflawnder Duw.

Iddo ef, sydd â’r gallu ganddo i wneud yn anhraethol well na dim y gallwn ni ei ddeisyfu na’i ddychmygu, trwy’r gallu sydd ar waith ynom ni, iddo ef y bo’r gogoniant yn yr eglwys ac yng Nghrist Iesu, o genhedlaeth i genhedlaeth, byth bythoedd! Amen.

Ioan 6. 1-21

Ar ôl hyn aeth Iesu ymaith ar draws Môr Galilea (hynny yw, Môr Tiberias). Ac yr oedd tyrfa fawr yn ei ganlyn, oherwydd yr oeddent wedi gweld yr arwyddion yr oedd wedi eu gwneud ar y cleifion. Aeth Iesu i fyny’r mynydd ac eistedd yno gyda’i ddisgyblion. Yr oedd y Pasg, gŵyl yr Iddewon, yn ymyl. Yna cododd Iesu ei lygaid a gwelodd fod tyrfa fawr yn dod tuag ato, ac meddai wrth Philip, “Ble y gallwn brynu bara i’r rhain gael bwyta?” Dweud hyn yr oedd i roi prawf arno, oherwydd gwyddai ef ei hun beth yr oedd yn mynd i’w wneud. Atebodd Philip ef, “Ni byddai bara gwerth dau gant o ddarnau arian yn ddigon i roi tamaid bach i bob un ohonynt.” A dyma un o’i ddisgyblion, Andreas, brawd Simon Pedr, yn dweud wrtho, “Y mae bachgen yma a phum torth haidd a dau bysgodyn ganddo, ond beth yw hynny rhwng cynifer?” Dywedodd Iesu, “Gwnewch i’r bobl eistedd i lawr.” Yr oedd llawer o laswellt yn y lle, ac eisteddodd y dynion i lawr, rhyw bum mil ohonynt. Yna cymerodd Iesu y torthau, ac wedi diolch fe’u rhannodd i’r rhai oedd yn eistedd. Gwnaeth yr un peth hefyd â’r pysgod, gan roi i bob un faint a fynnai. A phan oeddent wedi cael digon, meddai wrth ei ddisgyblion, “Casglwch y tameidiau sy’n weddill, rhag i ddim fynd yn wastraff.”

Fe’u casglasant, felly, a llenwi deuddeg basged â’r tameidiau yr oedd y bwytawyr wedi eu gadael yn weddill o’r pum torth haidd. Pan welodd y bobl yr arwydd hwn yr oedd Iesu wedi ei wneud, dywedasant, “Hwn yn wir yw’r Proffwyd sy’n dod i’r byd.” Yna synhwyrodd Iesu eu bod am ddod a’i gipio ymaith i’w wneud yn frenin, a chiliodd i’r mynydd eto ar ei ben ei hun. Pan aeth hi’n hwyr, aeth ei ddisgyblion i lawr at y môr ac i mewn i gwch, a dechrau croesi’r môr i Gapernaum. Yr oedd hi eisoes yn dywyll, ac nid oedd Iesu wedi dod atynt hyd yn hyn. Yr oedd gwynt cryf yn chwythu a’r môr yn arw. Yna, wedi iddynt rwyfo am ryw bum neu chwe chilomedr, dyma hwy’n gweld Iesu yn cerdded ar y môr ac yn nesu at y cwch, a daeth ofn arnynt. Ond meddai ef wrthynt, ” Myfi yw; peidiwch ag ofni.” Yr oeddent am ei gymryd ef i’r cwch, ond ar unwaith cyrhaeddodd y cwch i’r lan yr oeddent yn hwylio ati.

Cysylltedig

2 Brenhinoedd 4. 42-44

Daeth gŵr o Baal-salisa â bara blaenffrwyth i ŵr Duw, yn cynnwys ugain torth haidd a thywysennau o ŷd newydd. Dywedodd, “Rhowch hwy i’r dynion i’w bwyta.” Ond dywedodd ei wasanaethwr, “Sut y gallaf rannu hyn rhwng cant o ddynion?” Ond atebodd, “Rho hwy i’r dynion i’w bwyta, oherwydd fel hyn y dywed yr ARGLWYDD: Bydd bwyta a gadael gweddill.” A gosododd y torthau o’u blaen, a chawsant fwyta a gadael gweddill, yn ôl gair yr ARGLWYDD.

Salm 145. 10-18

Salmau Pwyntiedig

Y mae dy holl waith yn dy / foli / Arglwydd :

a’th / saint yn / dy fen/dithio.

Dywedant am o/goniant • dy / deyrnas :

a / sôn – / am dy / nerth,

Er mwyn dangos i bobl dy weith/redoedd / nerthol :

ac ysblander / gogo/neddus • dy / deyrnas.

Teyrnas dragwyddol / yw dy / deyrnas :

a saif dy ly/wodraeth / byth – / bythoedd.

Y mae’r Arglwydd yn ffyddlon / yn ei • holl / eiriau :

ac yn drugarog / yn ei / holl weith/redoedd.

Fe gynnal yr Arglwydd / bawb sy’n / syrthio :

a chodi pawb sydd / wedi / eu da/rostwng.

Try llygaid pawb mewn gobaith / atat / ti :

ac fe roi iddynt eu / bwyd / yn ei / bryd;

Y mae dy law / yn a/gored :

ac yr wyt yn diwallu popeth / byw yn / ôl d’e/wyllys.

Y mae’r Arglwydd yn gyfiawn / yn ei • holl / ffyrdd :

ac yn ffyddlon / yn ei / holl weith/redoedd.

Y mae’r Arglwydd yn agos at bawb sy’n / galw / arno :

at bawb sy’n galw / arno / mewn gwir/ionedd.

Effesiaid 3. 14-21

Ioan 6. 1-21