Darlleniadau’r

Chweched Sul Y Pasg 25.05.2025 Sul Y Gweddiau

Colect

Cyfoes

O Dduw ein hiachawdwr, gwaredaist ni rhag galluoedd y tywyllwch

a’n dwyn i deyrnas dy Fab:

caniatâ iddo ef a’n galwodd ni’n ôl i fywyd trwy ei angau,

ein cyfodi i lawenydd tragwyddol

trwy ei bresenoldeb parhaus ynom ni; trwy Iesu Grist dy Fab ein Harglwydd,

sy’n fyw ac yn teyrnasu gyda thi a’r Ysbryd Glân,

yn un Duw, yn awr ac am byth. Amen.

Actau 16. 9-15

Ymddangosodd gweledigaeth i Paul un noson — gŵr o Facedonia yn sefyll ac yn ymbil arno a dweud, “Tyrd drosodd i Facedonia, a chymorth ni.” Pan gafodd ef y weledigaeth, rhoesom gynnig ar fynd i Facedonia ar ein hunion, gan gasglu mai Duw oedd wedi ein galw i gyhoeddi’r newydd da iddynt hwy.

Ac wedi hwylio o Troas, aethom ar union hynt i Samothrace, a thrannoeth i Neapolis, ac oddi yno i Philipi; dinas yw hon yn rhanbarth gyntaf Macedonia, ac y mae’n drefedigaeth Rufeinig. Buom yn treulio rhai dyddiau yn y ddinas hon. Ar y dydd Saboth aethom y tu allan i’r porth at lan afon, gan dybio fod yno le gweddi. Wedi eistedd, dechreusom lefaru wrth y gwragedd oedd wedi dod ynghyd. Ac yn gwrando yr oedd gwraig o’r enw Lydia, un oedd yn gwerthu porffor, o ddinas Thyatira, ac un oedd yn addoli Duw. Agorodd yr Arglwydd ei chalon hi i ddal ar y pethau yr oedd Paul yn eu dweud. Fe’i bedyddiwyd hi a’i theulu, ac yna deisyfodd arnom, gan ddweud, “Os ydych yn barnu fy mod yn credu yn yr Arglwydd, dewch i mewn ac arhoswch yn fy nhŷ.” A mynnodd ein cael yno.

Salm 67

Testun Beiblaidd

Bydded Duw yn drugarog wrthym a’n bendithio, bydded llewyrch ei wyneb arnom, Sela. er mwyn i’w ffyrdd fod yn wybyddus ar y ddaear, a’i waredigaeth ymysg yr holl genhedloedd. Bydded i’r bobloedd dy foli, O Dduw, bydded i’r holl bobloedd dy foli di.

Bydded i’r cenhedloedd lawenhau a gorfoleddu, oherwydd yr wyt ti’n barnu pobloedd yn gywir, ac yn arwain cenhedloedd ar y ddaear. Bydded i’r bobloedd dy foli, O Dduw, bydded i’r holl bobloedd dy foli di.

Rhoes y ddaear ei chnwd; Duw, ein Duw ni, a’n bendithiodd. Bendithiodd Duw ni; bydded holl gyrrau’r ddaear yn ei ofni.

Datguddiad 21. 10, 22 – 22.5

Ac aeth â mi ymaith yn yr Ysbryd i fynydd mawr ac uchel, a dangosodd imi’r ddinas sanctaidd, Jerwsalem, yn disgyn o’r nef oddi wrth Dduw.

A theml ni welais ynddi, oherwydd ei theml hi yw’r Arglwydd Dduw, yr Hollalluog, a’r Oen. Nid oes ar y ddinas angen na’r haul na’r lleuad i dywynnu arni, oherwydd gogoniant Duw sy’n ei goleuo, a’i lamp hi yw’r Oen. A bydd y cenhedloedd yn rhodio yn ei goleuni hi, a brenhinoedd y ddaear yn dwyn eu gogoniant i mewn iddi. Byth ni chaeir ei phyrth y dydd, ac ni bydd nos yno. A byddant yn dwyn i mewn iddi ogoniant ac anrhydedd y cenhedloedd. Ni chaiff dim halogedig, na neb sy’n ymddwyn yn ffiaidd neu’n gelwyddog, fynd i mewn iddi hi, neb ond y rhai sydd â’u henwau’n ysgrifenedig yn llyfr bywyd yr Oen.

Yna dangosodd yr angel imi afon dŵr y bywyd, yn ddisglair fel grisial, yn llifo allan o orsedd Duw a’r Oen, ar hyd canol heol y ddinas. Ar ddwy lan yr afon yr oedd pren y bywyd, yn dwyn deuddeg cnwd, gan roi pob cnwd yn ei fis; ac yr oedd dail y pren er iachâd y cenhedloedd. Ni bydd dim mwyach dan felltith. Yn y ddinas bydd gorsedd Duw a’r Oen, a’i weision yn ei wasanaethu; cânt weld ei wyneb, a bydd ei enw ar eu talcennau. Ni bydd nos mwyach, ac ni bydd arnynt angen na golau lamp na golau haul, oherwydd bydd yr Arglwydd Dduw yn eu goleuo, a byddant hwy’n teyrnasu byth bythoedd.

Ioan 14. 23-29 neu Ioan 5. 1-9

Ioan 14. 23-29

Atebodd Iesu ef: “Os yw rhywun yn fy ngharu, bydd yn cadw fy ngair i, a bydd fy Nhad yn ei garu, ac fe ddown ato a gwneud ein trigfa gydag ef. Nid yw’r sawl nad yw’n fy ngharu i yn cadw fy ngeiriau i. A’r gair hwn yr ydych chwi yn ei glywed, nid fy ngair i ydyw, ond gair y Tad a’m hanfonodd i.

“Yr wyf wedi dweud hyn wrthych tra wyf yn aros gyda chwi. Ond bydd yr Eiriolwr, yr Ysbryd Glân, a anfona’r Tad yn fy enw i, yn dysgu popeth ichwi, ac yn dwyn ar gof ichwi y cwbl a ddywedais i wrthych. Yr wyf yn gadael i chwi dangnefedd; yr wyf yn rhoi i chwi fy nhangnefedd i fy hun. Nid fel y mae’r byd yn rhoi yr wyf fi’n rhoi i chwi. Peidiwch â gadael i ddim gynhyrfu’ch calon, a pheidiwch ag ofni. Clywsoch beth a ddywedais i wrthych, ‘Yr wyf fi yn ymadael â chwi, ac fe ddof atoch chwi.’ Pe baech yn fy ngharu i, byddech yn llawenhau fy mod yn mynd at y Tad, oherwydd y mae’r Tad yn fwy na mi. Yr wyf fi wedi dweud wrthych yn awr, cyn i’r peth ddigwydd, er mwyn ichwi gredu pan ddigwydd.

Ioan 5. 1-9

Ar ôl hyn aeth Iesu i fyny i Jerwsalem i ddathlu un o wyliau’r Iddewon.

Y mae yn Jerwsalem, wrth Borth y Defaid, bwll a elwir Bethesda yn iaith yr Iddewon, a phum cyntedd colofnog yn arwain iddo. Yn y cynteddau hyn byddai tyrfa o gleifion yn gorwedd, yn ddeillion a chloffion a phobl wedi eu parlysu. [wedi eu parlysu, yn disgwyl cynnwrf yn y dŵr, oherwydd byddai angel yr Arglwydd o bryd i’w gilydd yn dod i lawr i’r pwll ac yn cynhyrfu’r dŵr, ac yna byddai’r cyntaf i fynd i mewn i’r pwll ar ôl i’r dŵr gael ei gynhyrfu yn cael ei iacháu o ba afiechyd bynnag oedd arno.] Yn eu plith yr oedd dyn a fu’n wael ers deunaw mlynedd ar hugain.

Joh 5:6 Pan welodd Iesu ef yn gorwedd yno, a deall ei fod fel hyn ers amser maith, gofynnodd iddo, “A wyt ti’n dymuno cael dy wella?” Atebodd y claf ef, “Syr, nid oes gennyf neb i’m gosod yn y pwll pan ddaw cynnwrf i’r dŵr, a thra byddaf fi ar fy ffordd bydd rhywun arall yn mynd i mewn o’m blaen i.” Meddai Iesu wrtho, “Cod, cymer dy fatras a cherdda.” Ac ar unwaith yr oedd y dyn wedi gwella, a chymerodd ei fatras a dechrau cerdded.

Yr oedd yn Saboth y dydd hwnnw.

Eseciel 37. 1-14

Daeth llaw yr ARGLWYDD arnaf, ac aeth â mi allan trwy ysbryd yr ARGLWYDD a’m gosod yng nghanol dyffryn a oedd yn llawn esgyrn. Aeth â mi’n ôl a blaen o’u hamgylch, a gwelais lawer iawn o esgyrn ar lawr y dyffryn, ac yr oeddent yn sychion iawn. Gofynnodd imi, “Fab dyn, a all yr esgyrn hyn fyw?” Atebais innau, “O Arglwydd DDUW, ti sy’n gwybod.” Dywedodd wrthyf, “Proffwyda wrth yr esgyrn hyn a dywed wrthynt, ‘Esgyrn sychion, clywch air yr ARGLWYDD. Fel hyn y dywed yr Arglwydd DDUW wrth yr esgyrn hyn: Wele, fe roddaf fi anadl ynoch, a byddwch fyw. Rhoddaf ewynnau arnoch, paraf i gnawd ddod arnoch a rhoddaf groen drosoch; rhoddaf anadl ynoch, a byddwch fyw. Yna byddwch yn gwybod mai myfi yw’r ARGLWYDD.'”

Proffwydais fel y gorchmynnwyd imi. Ac fel yr oeddwn yn proffwydo daeth sŵn, a hefyd gynnwrf, a daeth yr esgyrn ynghyd, asgwrn at asgwrn. Edrychais, ac yr oedd gewynnau arnynt, a chnawd hefyd, ac yr oedd croen drostynt, ond nid oedd anadl ynddynt. Yna dywedodd wrthyf, “Proffwyda wrth yr anadl; proffwyda, fab dyn, a dywed wrth yr anadl, ‘Fel hyn y dywed yr Arglwydd DDUW: O anadl, tyrd o’r pedwar gwynt, ac anadla ar y lladdedigion hyn, iddynt fyw.'” Proffwydais fel y gorchmynnwyd imi, a daeth anadl iddynt ac aethant yn fyw, a chodi ar eu traed yn fyddin gref iawn.

Yna dywedodd wrthyf, “Fab dyn, holl dŷ Israel yw’r esgyrn hyn. Y maent yn dweud, ‘Aeth ein hesgyrn yn sychion, darfu am ein gobaith, ac fe’n torrwyd ymaith.’ Felly, proffwyda wrthynt a dywed, ‘Fel hyn y dywed yr Arglwydd DDUW: O fy mhobl, yr wyf am agor eich beddau a’ch codi ohonynt, ac fe af â chwi’n ôl i dir Israel. Yna, byddwch chwi fy mhobl yn gwybod mai myfi yw’r ARGLWYDD, pan agoraf eich beddau a’ch codi ohonynt. Rhoddaf fy ysbryd ynoch, a byddwch fyw, ac fe’ch gosodaf yn eich gwlad eich hunain. Yna byddwch yn gwybod mai myfi’r ARGLWYDD a lefarodd, ac mai myfi a’i gwnaeth, medd yr ARGLWYDD.'”