Darlleniadau’r

Y Drindod 16 – 15.09.2024.

Colect

Cyfoes

O Arglwydd, erfyniwn arnat yn drugarog wrando gweddïau dy bobl sy’n galw arnat;

a chaniatâ iddynt ddeall a gwybod y pethau y dylent eu gwneuthur,

a chael hefyd ras a gallu i’w cyflanwi’n ffyddlon; trwy Iesu Grist ein Harglwydd,

sy’n fyw ac yn teyrnasu gyda thi, yn undod yr Ysbryd Glân, yn un Duw, yn awr ac am byth. Amen.

Parhaol

Diarhebion 1. 20-33

Y mae doethineb yn galw’n uchel yn y stryd, yn codi ei llais yn y sgwâr, yn gweiddi ar ben y muriau, yn traethu ei geiriau ym mynedfa pyrth y ddinas. Chwi’r rhai gwirion, pa hyd y bodlonwch ar fod yn wirion, ac yr ymhyfryda’r gwatwarwyr mewn gwatwar, ac y casâ ffyliaid wybodaeth? Os newidiwch eich ffyrdd dan fy ngherydd, tywalltaf fy ysbryd arnoch, a gwneud i chwi ddeall fy ngeiriau. Ond am i mi alw, a chwithau heb ymateb, ac imi estyn fy llaw, heb neb yn gwrando; am i chwi ddiystyru fy holl gyngor, a gwrthod fy ngherydd – am hynny, chwarddaf ar eich dinistr, a gwawdio pan ddaw dychryn arnoch, pan ddaw dychryn arnoch fel corwynt, a dinistr yn taro fel storm, pan ddaw adfyd a gwasgfa arnoch. Yna galwant arnaf, ond nid atebaf; fe’m ceisiant yn ddyfal, ond heb fy nghael. Oherwydd iddynt gasáu gwybodaeth, a throi oddi wrth ofn yr ARGLWYDD, a gwrthod fy nghyngor, ac anwybyddu fy holl gerydd, cânt fwyta o ffrwyth eu ffyrdd, a syrffedu ar eu cynlluniau. Oherwydd bydd anufudd-dod y gwirion yn eu lladd, a difrawder y ffyliaid yn eu difa. Ond bydd yr un a wrendy arnaf yn byw’n ddiogel, yn dawel heb ofni drwg.

Salm 19 neu 19. 1-6

Salm 19 neu 19. 1-6

Testun Beiblaidd

1-6

Y mae’r nefoedd yn adrodd gogoniant Duw, a’r ffurfafen yn mynegi gwaith ei ddwylo. Y mae dydd yn llefaru wrth ddydd, a nos yn cyhoeddi gwybodaeth wrth nos. Nid oes iaith na geiriau ganddynt, ni chlywir eu llais; eto fe â eu sain allan drwy’r holl ddaear a’u lleferydd hyd eithafoedd byd. Ynddynt gosododd babell i’r haul, sy’n dod allan fel priodfab o’i ystafell, yn llon fel campwr yn barod i redeg cwrs. O eithaf y nefoedd y mae’n codi, a’i gylch hyd yr eithaf arall; ac nid oes dim yn cuddio rhag ei wres.

7-14

Y mae cyfraith yr ARGLWYDD yn berffaith, yn adfywio’r enaid; y mae tystiolaeth yr ARGLWYDD yn sicr, yn gwneud y syml yn ddoeth; y mae deddfau’r ARGLWYDD yn gywir, yn llawenhau’r galon; y mae gorchymyn yr ARGLWYDD yn bur, yn goleuo’r llygaid; y mae ofn yr ARGLWYDD yn lân, yn para am byth; y mae barnau’r ARGLWYDD yn wir, yn gyfiawn bob un. Mwy dymunol ydynt nag aur, na llawer o aur coeth, a melysach na mêl, ac na diferion diliau mêl. Trwyddynt hwy hefyd rhybuddir fi, ac o’u cadw y mae gwobr fawr. Pwy sy’n dirnad ei gamgymeriadau? Glanha fi oddi wrth fy meiau cudd. Cadw dy was oddi wrth bechodau beiddgar, rhag iddynt gael y llaw uchaf arnaf. Yna byddaf yn ddifeius, ac yn ddieuog o bechod mawr. Bydded geiriau fy ngenau’n dderbyniol gennyt, a myfyrdod fy nghalon yn gymeradwy i ti, O ARGLWYDD, fy nghraig a’m prynwr.

Salm 19 neu 19. 1-6

Salmau Pwyntiedig

Y mae’r nefoedd yn adrodd go/goniant / Duw :

a’r ffurfafen yn my/negi / gwaith ei / ddwylo.

Y mae dydd yn lle/faru • wrth / ddydd :

a nos yn cy/hoeddi • gwy/bodaeth wrth / nos.

Nid oes iaith na / geiriau / ganddynt :

ni / chlywir / eu – / llais;

Eto fe â eu sain allan drwy’r holl ddaear •

a’u lleferydd hyd ei/thafoedd / byd :

ynddynt go/sododd / babell • i’r / haul,

Sy’n dod allan fel priodfab / o’i ys/tafell :

yn llon fel campwr yn / barod • i / redeg / cwrs.

O eithaf y nefoedd y mae’n codi • a’i gylch hyd yr / eithaf / arall :

ac nid oes dim yn / cuddio / rhag ei / wres.

Y mae cyfraith yr Arglwydd yn berffaith, yn ad/fywio’r / enaid :

y mae tystiolaeth yr Arglwydd yn sicr •

yn / gwneud y / syml yn / ddoeth;

Y mae deddfau’r Arglwydd yn gywir, yn / llawen•hau’r / galon :

y mae gorchymyn yr Arglwydd yn / bur • yn go/leuo’r / llygaid;

Y mae ofn yr Arglwydd yn lân, yn / para • am / byth :

y mae barnau’r Arglwydd yn wir, yn / gyfiawn / bob – / un.

Mwy dymunol ydynt nag aur • na llawer / o aur / coeth :

a melysach na mêl, ac na di/ferion / diliau / mêl.

Trwyddynt hwy hefyd rhy/buddir / fi :

ac o’u cadw / y mae / gwobr / fawr.

Pwy sy’n dirnad ei gamgy/meri/adau? :

Glanha fi oddi / wrth fy / meiau / cudd.

Cadw dy was oddi wrth be/chodau / beiddgar :

rhag iddynt / gael y • llaw / uchaf / arnaf :

Yna byddaf / yn ddif/eius :

ac yn ddi/euog • o / bechod / mawr.

Bydded geiriau fy ngenau’n dder/byniol / gennyt :

a myfyrdod fy nghalon yn gymeradwy i ti,

O / Arglwydd • fy / nghraig a’m / prynwr.

Iago 3. 1-12

Fy nghyfeillion, peidiwch â thyrru i fod yn athrawon, oherwydd fe wyddoch y byddwn ni’r athrawon yn cael ein barnu’n llymach. Oherwydd y mae mynych lithriad yn hanes pawb ohonom. Os gall rhywun ymgadw rhag llithro yn ei ymadrodd, dyma un perffaith, â’r gallu ganddo i ffrwyno ei holl gorff hefyd. Yr ydym yn rhoi’r ffrwyn yng ngenau’r march i’w wneud yn ufudd inni, ac yna gallwn droi ei gorff cyfan. A llongau yr un modd; hyd yn oed os ydynt yn llongau mawr, ac yn cael eu gyrru gan wyntoedd geirwon, gellir eu troi â llyw bychan iawn i ba gyfeiriad bynnag y mae’r peilot yn ei ddymuno. Felly hefyd y mae’r tafod; aelod bychan ydyw, ond y mae’n honni pethau mawr.

Ystyriwch fel y mae gwreichionen fechan yn gallu rhoi coedwig fawr ar dân. A thân yw’r tafod; byd o anghyfiawnder ydyw, wedi ei osod ymhlith ein haelodau, yn halogi’r corff i gyd, ac yn rhoi holl gylch ein bodolaeth ar dân wrth iddo ef ei hun gael ei roi ar dân gan uffern. Y mae’r hil ddynol yn gallu rheoli pob math o anifeiliaid ac adar, o ymlusgiaid a physgod; yn wir, y mae wedi eu rheoli. Ond nid oes neb sy’n gallu rheoli’r tafod. Drwg diorffwys yw, yn llawn o wenwyn marwol. Â’r tafod yr ydym yn bendithio’r Arglwydd a’r Tad; â’r tafod hefyd yr ydym yn melltithio’r rhai a luniwyd ar ddelw Duw. o’r un genau y mae bendith a melltith yn dod. Fy nghyfeillion, nid felly y mae pethau i fod. A welir dŵr peraidd a dŵr chwerw yn tarddu o lygad yr un ffynnon? A yw’r pren ffigys, fy nghyfeillion, yn gallu dwyn olifiau, neu’r winwydden ffigys? Nac ydyw, ac ni ddaw dŵr peraidd o ddŵr hallt chwaith.

Marc 8. 27-38

Aeth Iesu a’i ddisgyblion allan i bentrefi Cesarea Philipi, ac ar y ffordd holodd ei ddisgyblion: “Pwy,” meddai wrthynt, “y mae pobl yn dweud ydwyf fi?” Dywedasant hwythau wrtho, “Mae rhai’n dweud Ioan Fedyddiwr, ac eraill Elias, ac eraill drachefn, un o’r proffwydi.” Gofynnodd ef iddynt, “A chwithau, pwy meddwch chwi ydwyf fi?” Atebodd Pedr ef, “Ti yw’r Meseia.” Rhybuddiodd hwy i beidio â dweud wrth neb amdano.

Yna dechreuodd eu dysgu bod yn rhaid i Fab y Dyn ddioddef llawer, a chael ei wrthod gan yr henuriaid a’r prif offeiriaid a’r ysgrifenyddion, a’i ladd, ac ymhen tridiau atgyfodi. Yr oedd yn llefaru’r gair hwn yn gwbl agored. A chymerodd Pedr ef ato a dechrau ei geryddu. Troes yntau, ac wedi edrych ar ei ddisgyblion ceryddodd Pedr. “Dos ymaith o’m golwg, Satan,” meddai, “oherwydd nid ar bethau Duw y mae dy fryd ond ar bethau dynol.”

Galwodd ato’r dyrfa ynghyd â’i ddisgyblion a dywedodd wrthynt, “Os myn neb ddod ar fy ôl i, rhaid iddo ymwadu ag ef ei hun a chodi ei groes a’m canlyn i. Oherwydd pwy bynnag a fyn gadw ei fywyd, fe’i cyll, ond pwy bynnag a gyll ei fywyd er fy mwyn i a’r Efengyl, fe’i ceidw. Pa elw a gaiff rhywun o ennill yr holl fyd a fforffedu ei fywyd? Oherwydd beth a all rhywun ei roi’n gyfnewid am ei fywyd? Pwy bynnag fydd â chywilydd ohonof fi ac o’m geiriau yn y genhedlaeth annuwiol a phechadurus hon, bydd ar Fab y Dyn hefyd gywilydd ohonynt hwy, pan ddaw yng ngogoniant ei Dad gyda’r angylion sanctaidd.”

Cysylltedig

Eseia 50. 4-9a

Rhoes yr ARGLWYDD Dduw i mi dafod un yn dysgu, i wybod sut i gynnal y diffygiol â gair; bob bore y mae’n agor fy nghlust i wrando fel un yn dysgu. Agorodd yr ARGLWYDD Dduw fy nghlust, ac ni wrthwynebais innau, na chilio’n ôl. Rhoddais fy nghefn i’r curwyr, a’m cernau i’r rhai a dynnai’r farf; ni chuddiais fy wyneb rhag gwaradwydd na phoer. Y mae’r Arglwydd DDUW yn fy nghynnal, am hynny ni chaf fy sarhau; felly gosodaf fy wyneb fel callestr, a gwn na’m cywilyddir. Y mae’r hwn sy’n fy nghyfiawnhau wrth law. Pwy a ddadlau i’m herbyn? Gadewch i ni wynebu’n gilydd; pwy a’m gwrthwyneba? Gadewch iddo nesáu ataf. Y mae’r Arglwydd DDUW yn fy nghynnal: pwy a’m condemnia?

Salm 116. 1-9

Salmau Pwyntiedig

Yr wyf yn / caru’r / Arglwydd :

am iddo / wrando • ar / lef fy / ngweddi,

Am iddo droi ei / glust – / ataf :

y / dydd y / gwaeddais / arno.

Yr oedd clymau angau wedi tynhau amdanaf •

a gefynnau Sheol / wedi • fy / nal :

a minnau’n di/oddef / adfyd • ac / ing.

Yna gelwais ar / enw’r / Arglwydd :

“Yr wyf yn erfyn / Arglwydd / gwared / fi.”

Graslon yw’r / Arglwydd • a / chyfiawn :

ac y / mae ein / Duw • ni’n to/sturio.

Ceidw’r Arglwydd / y rhai / syml :

pan ddaros/tyngwyd • fi / fe’m gwa/redodd.

Gorffwysa unwaith / eto • fy / enaid :

oherwydd bu’r / Arglwydd • yn / hael – / wrthyt;

Oherwydd gwaredodd fy / enaid • rhag / angau :

fy llygaid rhag / dagrau • fy / nhraed rhag / baglu.

Rhodiaf ger/bron yr / Arglwydd :

yn / nhir y / rhai – / byw.

Iago 3. 1-12

Marc 8. 27-38