Darlleniadau’r

Pumed Sul Y Pasg – 28.04 2024

Colect

Cyfoes

Hollalluog Dduw, a orchfygaist angau trwy dy uniganedig Fab

ac a agoraist i ni borth y bywyd tragwyddol:

bydded i’th ras ein rhagflaenu a dyro ddeisyfiadau da yn ein meddyliau

fel y gallwn, trwy dy gymorth parhaus di, eu dwyn i berffeithrwydd cyflawn;

trwy Iesu Grist ein Harglwydd atgyfodedig, sy’n fyw ac yn teyrnasu gyda thi,

yn undod yr Ysbryd Glân, yn un Duw, yn awr ac am byth. Amen.

Actau 8. 26-40

Llefarodd angel yr Arglwydd wrth Philip: “Cod,” meddai, “a chymer daith tua’r de, i’r ffordd sy’n mynd i lawr o Jerwsalem i Gasa.” Ffordd anial yw hon. Cododd yntau ac aeth. A dyma ŵr o Ethiop, eunuch, swyddog uchel i Candace brenhines yr Ethiopiaid, ac yn ben ar ei holl drysor hi; yr oedd hwn wedi dod i Jerwsalem i addoli, ac yr oedd yn dychwelyd ac yn eistedd yn ei gerbyd, yn darllen y proffwyd Eseia. Dywedodd yr Ysbryd wrth Philip, “Dos a glŷn wrth y cerbyd yna.” Rhedodd Philip ato a chlywodd ef yn darllen y proffwyd Eseia, ac meddai, “A wyt ti’n deall, tybed, beth yr wyt yn ei ddarllen?” Meddai yntau, “Wel, sut y gallwn i, heb i rywun fy nghyfarwyddo?” Gwahoddodd Philip i ddod i fyny ato ac eistedd gydag ef. A hon oedd yr adran o’r Ysgrythur yr oedd yn ei darllen: “Arweiniwyd ef fel dafad i’r lladdfa, ac fel y bydd oen yn ddistaw yn llaw ei gneifiwr, felly nid yw’n agor ei enau. Yn ei ddarostyngiad gomeddwyd iddo farn. Pwy all draethu am ei ddisgynyddion? Oherwydd cymerir ei fywyd oddi ar y ddaear.” Meddai’r eunuch wrth Philip, “Dywed i mi, am bwy y mae’r proffwyd yn dweud hyn? Ai amdano’i hun, ai am rywun arall?” Yna agorodd Philip ei enau, a chan ddechrau o’r rhan hon o’r Ysgrythur traethodd y newydd da am Iesu iddo. Fel yr oeddent yn mynd rhagddynt ar eu ffordd, daethant at ryw ddŵr, ac ebe’r eunuch, “Dyma ddŵr; beth sy’n rhwystro imi gael fy medyddio?” [Dywedodd Philip, “Os wyt yn credu â’th holl galon, fe elli.” Atebodd yntau, “Yr wyf yn credu mai Mab Duw yw Iesu Grist.”] A gorchmynnodd i’r cerbyd sefyll, ac aethant i lawr ill dau i’r dŵr, Philip a’r eunuch, ac fe’i bedyddiodd ef. Pan ddaethant i fyny o’r dŵr, cipiwyd Philip ymaith gan Ysbryd yr Arglwydd; ni welodd yr eunuch mohono mwyach, ac aeth ymlaen ar ei ffordd yn llawen. Cafodd Philip ei hun yn Asotus, ac aeth o gwmpas dan gyhoeddi’r newydd da yn yr holl ddinasoedd nes iddo ddod i Gesarea.

Salm 22. 25-31

Salmau Pwyntiedig

Oddi wrthyt ti y daw fy mawl yn y gynu/lleidfa / fawr :

a thalaf fy addunedau yng / ngŵydd y / rhai • sy’n ei / ofni.

Bydd yr anghenus yn bwyta, ac / yn cael / digon :

a’r rhai sy’n ceisio’r Arglwydd yn ei foli •

bydded i’w ca/lonnau / fyw – / byth!

Bydd holl gyrrau’r ddaear yn cofio

ac yn dychwelyd / at yr / Arglwydd :

a holl dylwythau’r cenhedloedd yn ym/grymu / o’i – / flaen.

Oherwydd i’r Arglwydd y / perthyn • bren/hiniaeth :

ac ef sy’n llywo/draethu / dros • y cen/hedloedd.

Sut y gall y rhai sy’n cysgu yn y ddaear blygu / iddo / ef :

a’r rhai sy’n disgyn i’r llwch ymgrymu o’i flaen? •

Ond / byddaf • fi / fyw • iddo / ef,

A bydd fy mhlant yn ei / wasa/naethu :

dywedir am yr Arglwydd wrth / gened/laethau • i / ddod,

A chyhoeddi ei gyfiawnder wrth / bobl • heb eu / geni :

mai / ef a / fu’n gwei/thredu.

1 Ioan 4. 7-21

Gyfeillion annwyl, gadewch i ni garu ein gilydd, oherwydd o Dduw y mae cariad, ac y mae pob un sy’n caru wedi ei eni o Dduw, ac yn adnabod Duw. Y sawl nad yw’n caru, nid yw’n adnabod Duw, oherwydd cariad yw Duw. Yn hyn y dangoswyd cariad Duw tuag atom: bod Duw wedi anfon ei unig Fab i’r byd er mwyn i ni gael byw drwyddo ef. Yn hyn y mae cariad: nid ein bod ni’n caru Duw, ond ei fod ef wedi ein caru ni, ac wedi anfon ei Fab i fod yn aberth cymod dros ein pechodau. Gyfeillion annwyl, os yw Duw wedi ein caru ni fel hyn, fe ddylem ninnau hefyd garu ein gilydd. Nid oes neb wedi gweld Duw erioed; os ydym yn caru ein gilydd, y mae Duw yn aros ynom, ac y mae ei gariad ef wedi ei berffeithio ynom ni. Dyma sut yr ydym yn gwybod ein bod yn aros ynddo ef, ac ef ynom ninnau: am iddo ef roi inni o’i Ysbryd. Yr ydym ni wedi gweld, ac yr ydym yn tystiolaethu bod y Tad wedi anfon ei Fab yn Waredwr y byd. Pwy bynnag sy’n cyffesu mai Iesu yw Mab Duw, y mae Duw yn aros ynddo, ac yntau yn Nuw. Felly yr ydym ni wedi dod i adnabod a chredu’r cariad sydd gan Dduw tuag atom. Cariad yw Duw, ac y mae’r sawl sy’n aros mewn cariad yn aros yn Nuw, a Duw yn aros ynddo yntau. Yn hyn y mae cariad wedi cael ei berffeithio ynom: bod gennym hyder yn Nydd y Farn, oherwydd fel y mae ef, felly yr ydym ninnau hefyd yn y byd hwn. Nid oes ofn mewn cariad, ond y mae cariad perffaith yn bwrw allan ofn; y mae a wnelo ofn â chosb, ac nid yw’r sawl sy’n ofni wedi ei berffeithio mewn cariad. Yr ydym ni’n caru, am iddo ef yn gyntaf ein caru ni. Os dywed rhywun, “Rwy’n caru Duw”, ac yntau’n casáu ei gydaelod, y mae’n gelwyddog; oherwydd ni all neb nad yw’n caru cydaelod y mae wedi ei weld, garu Duw nad yw wedi ei weld. A dyma’r gorchymyn sydd gennym oddi wrtho ef: bod i’r sawl sy’n caru Duw garu ei gydaelod hefyd.

Ioan 15. 1-8

“Myfi yw’r wir winwydden, a’m Tad yw’r gwinllannwr. Y mae ef yn torri i ffwrdd bob cangen ynof fi nad yw’n dwyn ffrwyth, ac yn glanhau pob un sydd yn dwyn ffrwyth, er mwyn iddi ddwyn mwy o ffrwyth. Yr ydych chwi eisoes yn lân trwy’r gair yr wyf wedi ei lefaru wrthych. Arhoswch ynof fi, a minnau ynoch chwi. Ni all y gangen ddwyn ffrwyth ohoni ei hun, heb iddi aros yn y winwydden; ac felly’n union ni allwch chwithau heb i chwi aros ynof fi. Myfi yw’r winwydden; chwi yw’r canghennau. Y mae’r sawl sydd yn aros ynof fi, a minnau ynddo yntau, yn dwyn llawer o ffrwyth, oherwydd ar wahân i mi ni allwch wneud dim. Os na fydd rhywun yn aros ynof fi, caiff ei daflu i ffwrdd fel y gangen ddiffrwyth, ac fe wywa; dyma’r canghennau a gesglir, i’w taflu i’r tân a’u llosgi. Os arhoswch ynof fi, ac os erys fy ngeiriau ynoch chwi, gofynnwch am beth a fynnwch, ac fe’i rhoddir ichwi. Dyma sut y gogoneddir fy Nhad: trwy i chwi ddwyn llawer o ffrwyth a bod yn ddisgyblion i mi.

Baruch 3. 9-15, 33 – 4.4 neu Genesis 22. 1-18

Baruch 3. 9-15, 33 – 4.4

Gwrando, Israel, ar orchmynion y bywyd. Clyw, a dysg ddeall. Pam, Israel, pam yr wyt ti yng ngwlad dy elynion, yn heneiddio mewn gwlad estron, wedi dy halogi gan y meirw, a’th gyfrif gyda’r rhai sydd yn Nhrigfan y Meirw? Am i ti gefnu ar ffynnon doethineb. Pe bait wedi rhodio yn ffordd Duw, byddit yn byw mewn heddwch am byth. Dysg pa le y mae deall, pa le y mae nerth, pa le y mae amgyffred, er mwyn dysgu hefyd pa le y mae hir oes a bywyd, pa le y mae goleuni i’r llygaid , a thangnefedd. Pwy sydd wedi cael hyd i drigle doethineb? Pwy sydd wedi mynd i mewn i’w thrysorfa hi?

Ef sy’n anfon allan y goleuni, ac y mae’n mynd; yn galw arno, ac mae’n ufuddhau iddo mewn dychryn. Llewyrchodd y sêr yn llawen yn eu gwyliadwriaethau; a phan alwodd ef arnynt, dywedasant, ‘Dyma ni’, a llewychu’n llawen i’w creawdwr. Ef yw ein Duw ni, ac nid oes arall i’w gyffelybu iddo. Darganfu holl ffordd gwybodaeth, a’i rhoi i Jacob ei was ac i Israel ei anwylyd. Wedi hynny ymddangosodd doethineb ar y ddaear, a phreswyliodd ymhlith dynion.

Hi yw llyfr gorchmynion Duw, a’r gyfraith sy’n aros yn dragwyddol. Bywyd fydd rhan pawb sy’n glynu wrthi, ond marw a wna’r rhai a gefna arni. Dychwel , Jacob, ac ymafael ynddi. Rhodia i gyfeiriad ei hysblander yn llygad ei goleuni hi. Paid â rhoi dy ogoniant i arall, na’th freintiau i genedl estron. Gwyn ein byd, Israel, am ein bod yn gwybod y pethau sydd wrth fodd Duw.

Genesis 22. 1-18 Wedi’r pethau hyn, rhoddodd Duw brawf ar Abraham. “Abraham,” meddai wrtho, ac atebodd yntau, “Dyma fi.” Yna dywedodd, “Cymer dy fab, dy unig fab Isaac, sy’n annwyl gennyt, a dos i wlad Moreia, ac offryma ef yno yn boethoffrwm ar y mynydd a ddangosaf iti.” Felly cododd Abraham yn fore, cyfrwyodd ei asyn, a chymryd dau lanc gydag ef, a’i fab Isaac; a holltodd goed i’r poethoffrwm, a chychwynnodd i’r lle y dywedodd Duw wrtho. Ar y trydydd dydd cododd Abraham ei olwg, a gwelodd y lle o hirbell. Yna dywedodd Abraham wrth ei lanciau, “Arhoswch chwi yma gyda’r asyn; mi af finnau a’r bachgen draw ac addoli, ac yna dychwelwn atoch.” Cymerodd goed y poethoffrwm a’u gosod ar ei fab Isaac; a chymerodd y tân a’r gyllell yn ei law ei hun. Ac felly yr aethant ill dau ynghyd. Yna dywedodd Isaac wrth ei dad Abraham, “Fy nhad.” Atebodd yntau, “Ie, fy mab?” Ac meddai Isaac, “Dyma’r tân a’r coed; ond ble mae oen y poethoffrwm?” Dywedodd Abraham, “Duw ei hun fydd yn darparu oen y poethoffrwm, fy mab.” Ac felly aethant ill dau gyda’i gilydd. Wedi iddynt gyrraedd i’r lle’r oedd Duw wedi dweud wrtho, adeiladodd Abraham allor, trefnodd y coed, a rhwymodd ei fab Isaac a’i osod ar yr allor, ar ben y coed. Yna estynnodd Abraham ei law, a chymryd y gyllell i ladd ei fab. Ond galwodd angel yr ARGLWYDD arno o’r nef, a dweud, “Abraham! Abraham!” Dywedodd yntau, “Dyma fi.” A dywedodd, “Paid â gosod dy law ar y bachgen, na gwneud dim iddo; oherwydd gwn yn awr dy fod yn ofni Duw, gan nad wyt wedi gwrthod rhoi dy fab, dy unig fab, i mi.” Cododd Abraham ei olwg ac edrych, a dyna lle’r oedd hwrdd y tu ôl iddo wedi ei ddal gerfydd ei gyrn mewn drysni; aeth Abraham a chymryd yr hwrdd a’i offrymu yn boethoffrwm yn lle ei fab. Ac enwodd Abraham y lle hwnnw, “Yr ARGLWYDD sy’n darparu”; fel y dywedir hyd heddiw, “Ar fynydd yr ARGLWYDD fe ddarperir.” Galwodd angel yr ARGLWYDD eilwaith o’r nef ar Abraham, a dweud, “Tyngais i mi fy hun,” medd yr ARGLWYDD, “oherwydd iti wneud hyn, heb wrthod rhoi dy fab, dy unig fab, bendithiaf di yn fawr, ac amlhau dy ddisgynyddion yn ddirfawr, fel sêr y nefoedd ac fel y tywod ar lan y môr. Bydd dy ddisgynyddion yn meddiannu pyrth eu gelynion, a thrwyddynt bendithir holl genhedloedd y ddaear, am iti ufuddhau i’m ll