Darlleniadau’r

Pedwerydd Sul Y Pasg 11.05.2025

Colect

Cyfoes

Hollalluog Dduw, dy Fab Iesu Grist yw’r atgyfodiad a’r bywyd:

cyfoda ni, sy’n ymddiried ynddo ef, o farwolaeth pechod

i fywyd cyfiawnder, fel y ceisiwn y pethau hynny sydd uchod

lle y mae ef yn teyrnasu gyda thi yn undod yr Ysbryd Glân,

yn un Duw, yn awr a hyd byth. Amen.

Actau 9. 36-43

Yr oedd yn Jopa ryw ddisgybl o’r enw Tabitha; ystyr hyn, o’i gyfieithu, yw Dorcas. Yr oedd hon yn llawn o weithredoedd da ac o elusennau. Yr adeg honno fe glafychodd, a bu farw. Golchasant ei chorff a’i roi i orwedd mewn ystafell ar y llofft. A chan fod Lyda yn agos i Jopa, pan glywodd y disgyblion fod Pedr yno, anfonasant ddau ddyn ato i ddeisyf arno, “Tyrd drosodd atom heb oedi.” Cododd Pedr ac aeth gyda hwy. Wedi iddo gyrraedd, aethant ag ef i fyny i’r ystafell, a safodd yr holl wragedd gweddwon yn ei ymyl dan wylo a dangos y crysau a’r holl ddillad yr oedd Dorcas wedi eu gwneud pan oedd gyda hwy. Ond trodd Pedr bawb allan, a phenliniodd a gweddïo, a chan droi at y corff meddai, “Tabitha, cod.” Agorodd hithau ei llygaid, a phan welodd Pedr, cododd ar ei heistedd. Rhoddodd yntau ei law iddi a’i chodi, a galwodd y saint a’r gwragedd gweddwon, a’i chyflwyno iddynt yn fyw. Aeth y peth yn hysbys drwy Jopa i gyd, a daeth llawer i gredu yn yr Arglwydd. Arhosodd Pedr am beth amser yn Jopa gyda rhyw farcer o’r enw Simon.

Salm 23

Testun Beiblaidd

Yr ARGLWYDD yw fy mugail, ni bydd eisiau arnaf. Gwna imi orwedd mewn porfeydd breision, a thywys fi gerllaw dyfroedd tawel, ac y mae ef yn fy adfywio. Fe’m harwain ar hyd llwybrau cyfiawnder er mwyn ei enw. Er imi gerdded trwy ddyffryn tywyll du, nid ofnaf unrhyw niwed, oherwydd yr wyt ti gyda mi, a’th wialen a’th ffon yn fy nghysuro. Yr wyt yn arlwyo bwrdd o’m blaen yng ngŵydd fy ngelynion; yr wyt yn eneinio fy mhen ag olew; y mae fy nghwpan yn llawn. Yn sicr, bydd daioni a thrugaredd yn fy nilyn bob dydd o’m bywyd, a byddaf yn byw yn nhŷ’r ARGLWYDD weddill fy nyddiau.

Datguddiad 7. 9-17

Ar ôl hyn edrychais, ac wele dyrfa fawr na allai neb ei rhifo, o bob cenedl a’r holl lwythau a phobloedd ac ieithoedd, yn sefyll o flaen yr orsedd ac o flaen yr Oen, wedi eu gwisgo â mentyll gwyn, a phalmwydd yn eu dwylo. Yr oeddent yn gweiddi â llais uchel: “I’n Duw ni, sy’n eistedd ar yr orsedd, ac i’r Oen y perthyn y waredigaeth!” Yr oedd yr holl angylion yn sefyll o amgylch yr orsedd a’r henuriaid a’r pedwar creadur byw, a syrthiasant ar eu hwynebau gerbron yr orsedd ac addoli Duw gan ddweud: “Amen. I’n Duw ni y bo’r mawl a’r gogoniant a’r doethineb a’r diolch a’r anrhydedd a’r gallu a’r nerth byth bythoedd! Amen.”

Gofynnodd un o’r henuriaid imi, “Y rhai hyn sydd wedi eu gwisgo â mentyll gwyn, pwy ydynt ac o ble y daethant?” Dywedais wrtho, “Ti sy’n gwybod, f’arglwydd.” Meddai yntau wrthyf, “Dyma’r rhai sy’n dod allan o’r gorthrymder mawr; y maent wedi golchi eu mentyll a’u cannu yng ngwaed yr Oen. Am hynny, y maent o flaen gorsedd Duw, ac yn ei wasanaethu ddydd a nos yn ei deml, a bydd yr hwn sy’n eistedd ar yr orsedd yn lloches iddynt. Ni newynant mwy ac ni sychedant mwy, ni ddaw ar eu gwarthaf na’r haul na dim gwres, oherwydd bydd yr Oen sydd yng nghanol yr orsedd yn eu bugeilio hwy, ac yn eu harwain i ffynhonnau dyfroedd bywyd, a bydd Duw yn sychu pob deigryn o’u llygaid hwy.”

Ioan 10. 22-30

Yna daeth amser dathlu gŵyl y Cysegru yn Jerwsalem. Yr oedd yn aeaf, ac yr oedd Iesu’n cerdded yn y deml, yng Nghloestr Solomon. Daeth yr Iddewon o’i amgylch a gofyn iddo, “Am ba hyd yr wyt ti am ein cadw ni mewn ansicrwydd? Os tydi yw’r Meseia, dywed hynny wrthym yn blaen.” Atebodd Iesu hwy, “Yr wyf wedi dweud wrthych, ond nid ydych yn credu. Y mae’r gweithredoedd hyn yr wyf fi yn eu gwneud yn enw fy Nhad yn tystiolaethu amdanaf fi. Ond nid ydych chwi’n credu, am nad ydych yn perthyn i’m defaid i. Y mae fy nefaid i yn gwrando ar fy llais i, ac yr wyf fi’n eu hadnabod, a hwythau’n fy nghanlyn i. Yr wyf fi’n rhoi bywyd tragwyddol iddynt; nid ânt byth i ddistryw, ac ni chaiff neb eu cipio hwy allan o’m llaw i. Hwy yw rhodd fy Nhad i mi, rhodd sy’n fwy na dim oll, ac ni all neb eu cipio allan o law fy Nhad. Myfi a’r Tad, un ydym.”

Genesis 7. 1-5, 11-18; 8. 6-18; 9. 8-13

Yna dywedodd yr ARGLWYDD wrth Noa, “Dos i mewn i’r arch, ti a’th holl deulu, oherwydd gwelais dy fod di yn gyfiawn ger fy mron yn y genhedlaeth hon. Cymer gyda thi saith bâr o’r holl anifeiliaid glân, y gwryw a’i gymar; a phâr o’r anifeiliaid nad ydynt lân, y gwryw a’i gymar; a phob yn saith bâr hefyd o adar yr awyr, y gwryw a’r fenyw, i gadw eu hil yn fyw ar wyneb yr holl ddaear. Oherwydd ymhen saith diwrnod paraf iddi lawio ar y ddaear am ddeugain diwrnod a deugain nos, a byddaf yn dileu oddi ar wyneb y ddaear bopeth byw a wneuthum.” Gwnaeth Noa bopeth fel y gorchmynnodd yr ARGLWYDD iddo.

Yn y chwe chanfed flwyddyn o oes Noa, yn yr ail fis, ar yr ail ddydd ar bymtheg o’r mis, y diwrnod hwnnw rhwygwyd holl ffynhonnau’r dyfnder mawr ac agorwyd ffenestri’r nefoedd, fel y bu’n glawio ar y ddaear am ddeugain diwrnod a deugain nos. Y diwrnod hwnnw aeth Noa a’i feibion Sem, Cham a Jaffeth, gwraig Noa a thair gwraig ei feibion hefyd gyda hwy i mewn i’r arch, hwy a phob bwystfil yn ôl ei rywogaeth, a phob anifail yn ôl ei rywogaeth, a phob peth sy’n ymlusgo ar y ddaear yn ôl ei rywogaeth, a’r holl adar yn ôl eu rhywogaeth, pob aderyn asgellog. Daethant at Noa i’r arch bob yn ddau, o bob creadur ag anadl einioes ynddo. Yr oeddent yn dod yn wryw ac yn fenyw o bob creadur, ac aethant i mewn fel y gorchmynnodd Duw iddo; a chaeodd yr ARGLWYDD arno. Am ddeugain diwrnod y bu’r dilyw yn dod ar y ddaear; amlhaodd y dyfroedd, gan gludo’r arch a’i chodi oddi ar y ddaear. Cryfhaodd y dyfroedd ac amlhau’n ddirfawr ar y ddaear, a moriodd yr arch ar wyneb y dyfroedd.

Ymhen deugain diwrnod agorodd Noa y ffenestr yr oedd wedi ei gwneud yn yr arch, ac anfon allan gigfran i weld a oedd y dyfroedd wedi treio, ac aeth hithau yma ac acw nes i’r dyfroedd sychu oddi ar y ddaear. Yna gollyngodd golomen i weld a oedd y dyfroedd wedi treio oddi ar wyneb y tir; ond ni chafodd y golomen le i roi ei throed i lawr, a dychwelodd ato i’r arch am fod dŵr dros wyneb yr holl ddaear. Estynnodd yntau ei law i’w derbyn, a’i chymryd ato i’r arch. Arhosodd eto saith diwrnod, ac anfonodd y golomen eilwaith o’r arch. Pan ddychwelodd y golomen ato gyda’r hwyr, yr oedd yn ei phig ddeilen olewydd newydd ei thynnu; a deallodd Noa fod y dyfroedd wedi treio oddi ar y ddaear. Arhosodd eto saith diwrnod; anfonodd allan y golomen, ond ni ddaeth yn ôl ato y tro hwn. Yn y flwyddyn chwe chant ac un o oed Noa, yn y mis cyntaf, ar y dydd cyntaf o’r mis, sychodd y dyfroedd oddi ar y ddaear; a symudodd Noa gaead yr arch, a phan edrychodd allan, gwelodd wyneb y tir yn sychu. Erbyn yr ail fis, ar y seithfed dydd ar hugain o’r mis, yr oedd y ddaear wedi sychu. Yna llefarodd Duw wrth Noa, a dweud, “Dos allan o’r arch, ti a’th wraig a’th feibion a gwragedd dy feibion gyda thi; a dwg allan gyda thi bob creadur byw o bob cnawd, yn adar ac anifeiliaid a phopeth sy’n ymlusgo ar y ddaear, er mwyn iddynt epilio ar y ddaear, a ffrwytho ac amlhau ynddi.” Felly aeth Noa allan gyda’i feibion a’i wraig a gwragedd ei feibion; Llefarodd Duw wrth Noa a’i feibion, a dweud, “Dyma fi’n sefydlu fy nghyfamod â chwi ac â’ch had ar eich ôl, ac â phob creadur byw gyda chwi, yn adar ac anifeiliaid, a’r holl fwystfilod gwyllt sydd gyda chwi, y cwbl a ddaeth allan o’r arch. Sefydlaf fy nghyfamod â chwi, rhag torri ymaith eto bob cnawd trwy ddyfroedd dilyw, na bod dilyw arall i ddifa’r ddaear.” A dywedodd Duw, “Dyma a osodaf yn arwydd o’r cyfamod yr wyf yn ei wneud â chwi ac â phopeth byw gyda chwi tros oesoedd di-rif: gosodaf fy mwa yn y cwmwl, a bydd yn arwydd cyfamod rhyngof a’r dda