Darlleniadau’r

Y Drindod 5. 20.07.2025

Colect

Cyfoes

Hollalluog a thragwyddol Dduw, sydd trwy dy Ysbryd yn

llywodraethu ac yn sancteiddio holl gorff yr Eglwys,

gwrando ein gweddi a offrymwn dros dy holl bobl ffyddlon,

iddynt allu dy wasanaethu mewn sancteiddrwydd a gwirionedd

yn eu galwedigaeth a’u gweinidogaeth er gogoniant i’th enw;

trwy ein Harglwydd a’n Hiachawdwr Iesu Grist,

sy’n fyw ac yn teyrnasu gyda thi a’r Ysbryd Glân,

yn un Duw, yn awr ac am byth. Amen.

Parhaol

Amos 8. 1-12

Fel hyn y dangosodd yr Arglwydd DDUW i mi: dyma fasgedaid o ffrwythau haf, a gofynnodd ef, “Beth a weli, Amos?” Atebais innau, “Basgedaid o ffrwythau haf.” Yna dywedodd yr ARGLWYDD wrthyf, “Daeth y diwedd ar fy mhobl Israel; nid af heibio iddynt byth eto. Bydd cantorion y deml yn galarnadu yn y dydd hwnnw,” medd yr Arglwydd DDUW, “bod y cyrff mor niferus fel y teflir hwy’n ddi-sôn ym mhob man.”

Gwrandewch hyn, chwi sy’n sathru’r anghenus ac yn difa tlodion y wlad, ac yn dweud, “Pa bryd y mae’r newydd-loer yn diweddu, inni gael gwerthu ŷd; a’r saboth, inni roi’r grawn ar werth, inni leihau’r effa a thrymhau’r sicl, inni gael twyllo â chloriannau anghywir, inni gael prynu’r tlawd am arian a’r anghenus am bâr o sandalau, a gwerthu ysgubion yr ŷd?”

Tyngodd yr ARGLWYDD i falchder Jacob, “Ni allaf fyth anghofio’u gweithredoedd. Onid am hyn y cryna’r ddaear nes y galara’i holl drigolion, ac y cwyd i gyd fel y Neil, a dygyfor a gostwng fel afon yr Aifft?”

“Y dydd hwnnw,” medd yr Arglwydd DDUW, “gwnaf i’r haul fachlud am hanner dydd, a thywyllaf y ddaear gefn dydd golau. Trof eich gwyliau yn alaru a’ch holl ganiadau yn wylofain; rhof sachliain am eich llwynau a moelni ar eich pennau. Fe’i gwnaf yn debyg i alar am unig fab; bydd ei ddiwedd yn ddiwrnod chwerw.

“Wele’r dyddiau yn dod,” medd yr Arglwydd DDUW, “pan anfonaf newyn i’r wlad; nid newyn am fara, na syched am ddŵr, ond am glywed geiriau’r ARGLWYDD. Crwydrant o fôr i fôr ac o’r gogledd i’r dwyrain; ânt yn ôl ac ymlaen i geisio gair yr ARGLWYDD, ond heb ei gael.

Salm 52

Testun Beiblaidd

O ŵr grymus, pam yr ymffrosti yn dy ddrygioni yn erbyn y duwiol yr holl amser? Yr wyt yn cynllwyn distryw; y mae dy dafod fel ellyn miniog, ti dwyllwr. Yr wyt yn caru drygioni’n fwy na daioni, a chelwydd yn fwy na dweud y gwir. Yr wyt yn caru pob gair difaol ac iaith dwyllodrus.

Bydd Duw’n dy dynnu i lawr am byth, bydd yn dy gipio ac yn dy dynnu o’th babell, ac yn dy ddadwreiddio o dir y byw. Bydd y cyfiawn yn gweld ac yn ofni, yn chwerthin am ei ben ac yn dweud, “Dyma’r un na wnaeth Dduw yn noddfa, ond a ymddiriedodd yn nigonedd ei drysorau, a cheisio noddfa yn ei gyfoeth ei hun.”

Ond yr wyf fi fel olewydden iraidd yn nhŷ Dduw; ymddiriedaf yn ffyddlondeb Duw byth bythoedd. Diolchaf iti hyd byth am yr hyn a wnaethost; cyhoeddaf dy enw — oherwydd da yw — ymysg dy ffyddloniaid.

Colosiaid 1. 15-28

Hwn yw delw’r Duw anweledig, cyntafanedig yr holl greadigaeth; oherwydd ynddo ef y crewyd pob peth yn y nefoedd ac ar y ddaear, pethau gweledig a phethau anweledig, gorseddau, arglwyddiaethau, tywysogaethau ac awdurdodau. Trwyddo ef ac er ei fwyn ef y mae pob peth wedi ei greu. Y mae ef yn bod cyn pob peth, ac ynddo ef y mae pob peth yn cydsefyll. Ef hefyd yw pen y corff, sef yr eglwys. Ef yw’r dechrau, y cyntafanedig o blith y meirw, i fod ei hun yn gyntaf ym mhob peth. Oherwydd gwelodd Duw yn dda i’w holl gyflawnder breswylio ynddo ef, a thrwyddo ef, ar ôl gwneud heddwch trwy ei waed ar y groes, i gymodi pob peth ag ef ei hun, y pethau sydd ar y ddaear a’r pethau sydd yn y nefoedd.

Yr oeddech chwithau ar un adeg wedi ymddieithrio, ac yn elyniaethus eich meddwl, a’ch gweithredoedd yn ddrwg. Ond yn awr fe’ch cymododd, yng nghorff ei gnawd trwy ei farwolaeth, i’ch cyflwyno’n sanctaidd a di-fai a di-fefl ger ei fron. Ond y mae’n rhaid ichwi barhau yn eich ffydd, yn gadarn a diysgog, a pheidio â symud oddi wrth obaith yr Efengyl a glywsoch. Dyma’r Efengyl a bregethwyd ym mhob rhan o’r greadigaeth dan y nef, a’r Efengyl y deuthum i, Paul, yn weinidog iddi.

Yr wyf yn awr yn llawen yn fy nioddefiadau drosoch, ac yn cwblhau yn fy nghnawd yr hyn sy’n ôl o gystuddiau Crist, er mwyn ei gorff, sef yr eglwys. Fe ddeuthum i yn weinidog i’r eglwys yn ôl yr oruchwyliaeth a roddodd Duw i mi er eich mwyn chwi, i gyhoeddi gair Duw yn ei gyflawnder, sef y dirgelwch a fu’n guddiedig ers oesoedd ac ers cenedlaethau, ond sydd yn awr wedi ei amlygu i’w saint. Ewyllysiodd Duw hysbysu iddynt hwy beth yw cyfoeth gogoniant y dirgelwch hwn ymhlith y Cenhedloedd. Dyma’r dirgelwch: Crist ynoch chwi, gobaith y gogoniant. Ei gyhoeddi ef yr ydym ni, gan rybuddio pawb, a dysgu pawb ym mhob doethineb, er mwyn cyflwyno pob un yn gyflawn yng Nghrist.

Luc 10. 38-42

Pan oeddent ar daith, aeth Iesu i mewn i bentref, a chroesawyd ef i’w chartref gan wraig o’r enw Martha. Yr oedd ganddi hi chwaer a elwid Mair; eisteddodd hi wrth draed yr Arglwydd a gwrando ar ei air. Ond yr oedd Martha mewn dryswch oherwydd yr holl waith gweini, a daeth ato a dweud, “Arglwydd, a wyt ti heb hidio dim fod fy chwaer wedi fy ngadael i weini ar fy mhen fy hun? Dywed wrthi, felly, am fy nghynorthwyo.” Atebodd yr Arglwydd hi, “Martha, Martha, yr wyt yn pryderu ac yn trafferthu am lawer o bethau, ond un peth sy’n angenrheidiol. Y mae Mair wedi dewis y rhan orau, ac nis dygir oddi arni.”

Cysylltedig

Genesis 18. 1-10a

Ymddangosodd yr ARGLWYDD i Abraham wrth dderw Mamre, pan oedd yn eistedd wrth ddrws y babell yng ngwres y dydd. Cododd ei olwg a gwelodd dri gŵr yn sefyll o’i flaen. Pan welodd hwy, rhedodd o ddrws y babell i’w cyfarfod, ac ymgrymu i’r llawr, a dweud, “F’arglwydd, os cefais ffafr yn d’olwg, paid â mynd heibio i’th was. Dyger ychydig ddŵr, a golchwch eich traed a gorffwyso dan y goeden, a dof finnau â thamaid o fara i’ch cynnal, ac wedyn cewch fynd ymaith; dyna pam yr ydych wedi dod at eich gwas.” Ac meddant, “Gwna fel y dywedaist.” Brysiodd Abraham i’r babell at Sara, a dweud, “Brysia i estyn tri mesur o flawd peilliaid, tylina ef, a gwna deisennau.” Yna rhedodd Abraham at y gwartheg, a chymryd llo tyner a da a’i roi i’w was; a brysiodd yntau i’w baratoi. Cymerodd gaws a llaeth a’r llo yr oedd wedi ei baratoi, a’u gosod o’u blaenau; yna safodd gerllaw o dan y goeden tra oeddent yn bwyta.

Gofynasant iddo, “Ble mae dy wraig Sara?” Atebodd yntau, “Dyna hi yn y babell.” Yna dywedodd yr ARGLWYDD, “Dof yn ôl atat yn sicr yn nhymor y gwanwyn, a chaiff Sara dy wraig fab.”

Salm 15

Testun Beiblaidd

ARGLWYDD, pwy a gaiff aros yn dy babell? Pwy a gaiff fyw yn dy fynydd sanctaidd?

Yr un sy’n byw yn gywir, yn gwneud cyfiawnder, ac yn dweud gwir yn ei galon; un nad oes malais ar ei dafod, nad yw’n gwneud niwed i’w gyfaill, nac yn goddef enllib am ei gymydog; un sy’n edrych yn ddirmygus ar yr ysgymun, ond yn parchu’r rhai sy’n ofni’r ARGLWYDD; un sy’n tyngu i’w niwed ei hun, a heb dynnu’n ôl; un nad yw’n rhoi ei arian am log, nac yn derbyn cil-dwrn yn erbyn y diniwed.

Pwy bynnag a wna hyn, nis symudir byth.

Colosiaid 1. 15-28

Luc 10. 38-42