Darlleniadau’r

Pumed Sul Y Garawys – 06.04.2025 Sul Y Dioddefaint

Colect

Cyfoes

Drugarocaf Dduw, a waredaist ac a achubaist y byd

drwy angau ac atgyfodiad dy Fab Iesu Grist:

caniatâ i ni drwy ffydd ynddo ef a ddioddefodd ar y groes,

orfoleddu yn nerth ei fuddugoliaeth; trwy Iesu Grist, ein Harglwydd,

sy’n fyw ac yn teyrnasu gyda thi, yn undod yr Ysbryd Glân,

yn un Duw, yn awr ac am byth. Amen.

Eseia 43. 16-21

Dyma’r hyn a ddywed yr ARGLWYDD, a agorodd ffordd yn y môr a llwybr yn y dyfroedd enbyd; a ddug allan gerbyd a march, byddin a dewrion, a hwythau’n gorwedd heb neb i’w codi, yn darfod ac yn diffodd fel llin: “Peidiwch â meddwl am y pethau gynt, peidiwch ag aros gyda’r hen hanes. Edrychwch, ‘rwyf yn gwneud peth newydd; y mae’n tarddu yn awr; oni allwch ei adnabod? Yn wir, ‘rwy’n gwneud ffordd yn yr anialwch, ac afonydd yn y diffeithwch. Bydd anifeiliaid gwylltion yn fy mawrygu, y bleiddiaid a’r estrys, am imi roi dŵr yn yr anialwch ac afonydd yn y diffeithwch, er mwyn rhoi dŵr i’m pobl, f’etholedig, sef y bobl a luniais i mi fy hun, iddynt fynegi fy nghlod.

Salm 126

Testun Beiblaidd

Pan adferodd yr ARGLWYDD lwyddiant Seion, yr oeddem fel rhai wedi cael iachâd; yr oedd ein genau yn llawn chwerthin a’n tafodau yn bloeddio canu. Yna fe ddywedid ymysg y cenhedloedd, “Gwnaeth yr ARGLWYDD bethau mawr iddynt hwy.” Yn wir, gwnaeth yr ARGLWYDD bethau mawr i ni, a bu i ninnau lawenhau.

O ARGLWYDD, adfer ein llwyddiant fel ffrydiau yn y Negef; bydded i’r rhai sy’n hau mewn dagrau fedi mewn gorfoledd. Bydd yr un sy’n mynd allan dan wylo, ac yn cario ei sach o hadyd, yn dychwelyd drachefn mewn gorfoledd, ac yn cario ei ysgubau.

Philipiaid 3. 4b-14

Os oes rhywun arall yn tybio fod ganddo le i ymddiried yn y cnawd, yr wyf fi’n fwy felly: wedi enwaedu arnaf yr wythfed dydd, o hil Israel, o lwyth Benjamin, yn Hebrëwr o dras Hebrewyr; yn ôl y Gyfraith, yn Pharisead; o ran sêl, yn erlid yr eglwys; yn ôl y cyfiawnder sy’n perthyn i’r Gyfraith, yn ddi-fai.

Ond beth bynnag oedd yn ennill i mi, yr wyf yn awr yn ei ystyried yn golled oherwydd Crist. A mwy na hynny hyd yn oed, yr wyf yn dal i gyfrif pob peth yn golled, ar bwys rhagoriaeth y profiad o adnabod Crist Iesu fy Arglwydd, yr un y collais bob peth o’i herwydd. Yr wyf yn cyfrif y cwbl yn ysbwriel, er mwyn imi ennill Crist a’m cael ynddo ef, heb ddim cyfiawnder o’m heiddo fy hun sy’n tarddu o’r Gyfraith, ond hwnnw sydd trwy ffydd yng Nghrist, y cyfiawnder sydd o Dduw ar sail ffydd. Rwyf am ei adnabod ef, a grym ei atgyfodiad, a chymdeithas ei ddioddefiadau, wrth gael fy nghydffurfio â’i farwolaeth ef, fel y caf i rywfodd, gyrraedd yr atgyfodiad oddi wrth y meirw.

Nid fy mod eisoes wedi cael hyn, neu fy mod eisoes yn berffaith, ond yr wyf yn prysuro ymlaen, er mwyn meddiannu’r peth hwnnw y cefais innau er ei fwyn fy meddiannu gan Grist Iesu. Gyfeillion, nid wyf yn ystyried fy mod wedi ei feddiannu; ond un peth, gan anghofio’r hyn sydd o’r tu cefn ac ymestyn yn daer at yr hyn sydd o’r tu blaen, yr wyf yn cyflymu at y nod, i ennill y wobr y mae Duw yn fy ngalw i fyny ati yng Nghrist Iesu.

Ioan 12. 1-8

Chwe diwrnod cyn y Pasg, daeth Iesu i Fethania, lle’r oedd Lasarus yn byw, y dyn yr oedd wedi ei godi oddi wrth y meirw. Yno gwnaethpwyd iddo swper; yr oedd Martha yn gweini, a Lasarus yn un o’r rhai oedd gydag ef wrth y bwrdd. A chymerodd Mair fesur o ennaint costfawr, nard pur, ac eneiniodd draed Iesu a’u sychu â’i gwallt. A llanwyd y tŷ gan bersawr yr ennaint. A dyma Jwdas Iscariot, un o’i ddisgyblion, yr un oedd yn mynd i’w fradychu, yn dweud, “Pam na werthwyd yr ennaint hwn am dri chant o ddarnau arian, a’i roi i’r tlodion?” Ond fe ddywedodd hyn, nid am fod gofal ganddo am y tlodion, ond am mai lleidr ydoedd, yn cymryd o’r cyfraniadau yn y god arian oedd yn ei ofal. “Gad lonydd iddi,” meddai Iesu, “er mwyn iddi gadw’r ddefod ar gyfer dydd fy nghladdedigaeth. Y mae’r tlodion gyda chwi bob amser, ond nid wyf fi gyda chwi bob amser.”